A day off

Feia temps que no sentia eixa por. Supose que des d’aquell mes d’agost, quan només uns dies després d’arribar al món vaig haver de deixar-te en les seues mans i tornar a casa sense tu. Van ser només unes hores, però se’ m va partir el cor.I va tornar a succeïr. Sis anys després, vaig haver de deixar que t’allunyaren de mi unes hores. Mostraves més curiositat que por i eixa innocència em produïa encara mes angoixa per si en veure’t a soles en eixa sala verda et venia de sobte la por quan ja no estava jo allí per donar-te la ma. Per abraçar-te.El temps a la sala d’espera, sola per les restriccions s’està època en la que ens ha tocat viure, es va fer etern. Estava esgotada i aterroritzada. Vaig tancar els ulls i vaig voler pregar. I et vaig començar a parlar. Vaig jugar al joc que juguem a vegades quan diguem que estem connectades. I et vaig enviar tota la meua força perquè tot anara bé. I aleshores es va obrir la porta i els que se t’havien emportat em van dir que tot havia anat bé. El pitjor havia passat.

(Text: Laia Esteve Perales)

Estraniata

Cómo he llegado aquí? No reconozco nada de todo esto. De repente, me he encontrado delante de esta puerta. En este lugar extraño. No creo haber estado aquí antes. No soy capaz de saber cuánto tiempo ha pasado desde la última vez que reconocía mi entorno. Podrían ser horas. O igual sólo unos minutos. No pasa nadie por aquí. Nadie que me pueda dar alguna pista. Alguna respuesta. Podría moverme, pero no sé hacia dónde ir. No sé lo que me voy a encontrar, ni cuál es el camino adecuado. Ni siquiera si hay algún camino correcto. Tal vez lo mejor es que me quede aquí. Hasta que recuerde cómo he llegado.  O que vengan a buscarme los que me trajeron. También podría llamar a la puerta. Igual los de dentro me pueden ayudar. Se acerca alguien. Lleva algo en la cara. Algo negro que lanza destellos. Debería correr? No parece que los destellos sean dañinos. Son sólo luz. Lo aparta de la cara. Su rostro me es familiar. Vuelve a hacer el mismo gesto extraño. Se acerca. Se acerca mucho. Me habla:
“Ha salido una foto preciosa! Nos vamos ya a casa? Pareces cansada.”
Come sono arrivata qui? Non riconosco nulla di tutto questo. Improvvisamente, mi sono trovata di fronte a questa porta. In questo strano luogo. Non credo di essere mai stata qui prima. Non posso sapere quanto tempo sia passato dall’ultima volta che ho riconosciuto ciò che mi sta intorno. Potrebbero essere ore. O forse solo pochi minuti. Da qui non passa nessuno. Nessuno che mi possa dare qualche indizio. Qualche risposta. Potrei muovermi, ma non saprei dove andare. Non so cosa troverei, o quale sia la strada giusta. Non so nemmeno se esista una strada giusta. Forse è meglio che resti qui. Finché non ricordi come sono arrivata. O finché non venga chi mi ci ha portato. Potrei anche bussare alla porta. Quelli che stanno dentro mi potrebbero aiutare. Sta arrivando qualcuno. Ha qualcosa sul viso. Qualcosa di nero che lancia lampi. Dovrei correre? Sembra che i lampi non siano dannosi. Sono solo luce. Lo separa dal viso. Il suo volto mi è familiare. Ripete lo stesso strano gesto. Si avvicina. Si avvicina molto. Mi parla:

 

“Ne è uscita una bella foto! Andiamo a casa ora? Hai l’aria stanca.”